17-7: De laatste dag...

Vandaag niet veel gepland. De rit naar denver is maar een dik uur rijden. Tijd genoeg voor de Airforce Academy te bekijken en een outlet shop onveilig te maken.  Bij de Academy was het buiten al behoorlijk warm dus snel naar binnen in het visitor centre.  Na de expositie van de Academy,  de film over de recruten en de souvenirs bekeken te hebben op weg naar de kapel. Deze is gebouwd zodat het lijkt alsof het vliegtuig vleugels zijn die rechtop staan. Indrukwekkend en binnen een mooi licht wat door gekleurd glas naar binnen schijnt. Rondom de gebouwen waren militairen in opleiding aan het marcheren. Althans aan het oefenen want gelijke pas zat er nog niet in. 50km verderop zit de Castle Rock outlet. Ze zijn druk bezig met uitbreiden van het nu al indrukwekkend aantal winkels. Na winkel in en uit vonden we het mooi geweest en gaan we naar het laatste hotel van deze reis. Al met al toch 6400km gereden. Gepland was 5000km. Morgenvroeg vroeg op ontbijten, auto inleveren en de terug vlucht naar NL. We wilden liever blijven.... 

16-7: watervallen en cliff-dwellings

Vandaag een rustig dagje gepland met een wandeling bij watervallen en de oude indianen woningen bezoeken. Beide liggen direct in de buurt dus we hoefden niet ver te rijden. Omdat Seven Falls gesloten was wegens renovatie,  werd het Helen Hunt Falls. Een kwartiertje rijden van het motel en vlakbij Cheyenne Mountain waar NORAD in gevestigd is (North American Aerospace Defense Command ). Helaas is norad niet toegankelijk voor toeristen. Eenmaal bij Helen Hunt (niet de filmster) Falls bleek er iemand niet ok te zijn. En al gauw stond er politie brandweer en ambulance op de parkeerplaats. Lijkt allemaal mee te vallen want paniek was er niet. In het zonnetje aan de klim begonnen wat nogal pittig was maar op genoeg plekken werd het pad dat 1km lang was overschaduwd door bomen. Samen met een beetje wind best lekker.
Eenmaal boven lekker genieten van het uitzicht en het ruisen van het water. Het is geen grote stroom maar het stroomt wel hard. Kinderen gingen pootje baden maar niet lang, het water was nogal koud. Halverwege de afdaling waren vrijwilligers bezig met grafiti van de borden af te halen. Een leuk gesprek over en weer volgde en een uur later vervolgde we onze weg. Volgende stop was bij Manitou Cliff-dwellings. Pueblo indianen hebben hier gewoond en is nu een parkje geworden waar je door de oude woningen kunt dwalen. Tevens is er in 3 verdiepingen een souvenirswinkel en museum gevestigd, deels in de oude woningen van door Spaanse invloed nagebouwde haciënda.
Uiteraard ook een cafetaria waar er per ongeluk iets ongezonds in onze buikjes belande. Hier was tevens uitverkoop van t-shirts en 3 voor 18$ kun je niet aan voorbij lopen. Overigens in de souvenirwinkel is er ook het e.e.a. blijven plakken.
Nog even door het centrum gereden en besloten om de spullen in de koffers alvast te fatsoeneren zodat dit niet op de laatste avond nog moet. Daarna gegeten bij Sahara. Staat volgens tripadvisor op nummer 1 en het eten was dan ook erg lekker. Aan de bediening moet nog gesleuteld worden want het duurde nogal wat terwijl het niet eens druk was.
Als afsluiter voor vandaag wederom regen met als toetje een dubbele regenboog.

15-7: Pikes Peak & Garden of the Gods

Helaas hapert de Internet verbinding in dit motel. Voor de rest prima vertoeven in Silver Saddle inn. Bellen via wifi lukt zeker niet en berichten en Facebook hapert dus. Ach ja in de 21 dagen dat we hier zijn is het de eerste keer dat we een wat slechtere verbinding hebben. Vandaag eerst naar Pikes Peak. Deze berg is 4302m hoog en je kunt er te voet, met een fiets, een tandradbaan of met de auto via een volledig geasfalteerde weg naar boven. Lichamelijk inspanning hadden we geen zin in en met de tandradbaan mag je boven maar 30 minuten rondkijken. Dus met de auto naar boven. En halverwege merk je de ijle lucht al. Gelukkig geen hoofdpijn maar wat kortademig en wil je snel de weg oversteken voor die mooie foto, meteen buiten adem. Eerst naar boven en daarna op de terugweg de vele stopjes doen, want het was een wolkeloze lucht rondom de top en dat zou niet zo blijven werd ons verteld.
Eenmaal boven was het lekker fris en zonder wind aangenaam in de zon. Beide met korte broek en T-shirt  lekker rondlopen en genieten van het uitzicht.  In de verte de open goud mijn en van hier zag je pas goed op welke schaal er gedolven wordt. Op een gegeven moment kwam de treintjes van de tandradbaan boven. Deze door Zwitsers in 1964 geleverde wagons zijn dus nog steeds in gebruik. Overigens sinds 1891 werden al passagiers wagons met stoomtreinen naar boven gereden.
Nadat de trein weer naar beneden vertrokken was,  hadden we het toch wat frisjes gekregen en de wolken kwamen rap rondom de top omhoog. Apart om te zien. Dus naar de souvenirswinkel (die verwarmd was) wat rondneuzen en warme chocolademelk met donuts naar binnen gewerkt.
Nadat we weer wat opgewarmd waren, terug richting de auto en aan de afdaling begonnen. Dit moet in de laagste versnelling anders begeven de remmen het.. ..  Sommigen die voor ons naar beneden reden hadden continue de remlichten branden en halverwege word de temperatuur van de remschijven gemeten. Is deze te hoog moet je verplicht 30 minuten aan de kant wachten. In de eerste versnelling hoefden we alleen bij de haarspeldbochten een beetje bij te remmen de rest werd dus op de motor afgeremd. Vreemd was het dan ook dat er een aantal bij de remmencheck de motorkap open hadden wegens oververhitting. Hoe je dat bij een afdaling voor elkaar krijgt is mij een raadsel.
Eenmaal beneden op weg naar Garden of the Gods. Een parkje waar moeder natuur zijn best gedaan heeft om bizarre rotsstructuren voor ons achter te laten. Ergens in 1850 door pioniers ontdekt en in 1909 door de toenmalige eigenaren aan de staat geschonken met als doel dat iedereen er van mag genieten. En dat dus gratis. Er zijn betonnen wandelpaden rondom de rotsen aangelegd en je mag sommige rotsen met geschikte uitrusting beklimmen. Na een uurtje rondlopen begon het te betrekken en in de verte te onweren. Tijd om langzaam terug naar de parkeerplaats te lopen. Eenmaal in de auto begon het te druppelen. Toch nog even naar het historisch gedeelte van Manitou Springs gereden waar we tussen de druppels door wat winkeltjes hebben bekeken. Ziet er erg gezellig uit en hopelijk morgen wat langer droog weer. Het was alweer tegen 5 uur dus tijd voor avondeten. Heel lekker bij  Savelli's pizza & pasta!

14-7: Van Great Sand Dunes naar Manitou Springs.

Vanmorgen even heel vroeg eruit om zonsopgang te kijken. Door het wolkendek niet echt spectaculair dus snel terug in bed en snurken tot 0830 uur.
Opgestaan en buiten ons eigen ontbijtje naar binnen gewerkt. Yoghurt met kersen en cinnamonrol. Ondertussen waren de kolibrie druk aan het fladderen. Heel erg vermakelijk om te zien. Na uitchecken op weg naar Bishop castle. Dit is door een paar man gebouwd en ze zijn begonnen in 1969. Gefinancierd door giften van toeristen. Heel leuk om even rond te dwalen door een fantasie kasteel waar ook bruiloften worden gehouden. De echtparen hebben gekleurd glas met hun namen in de grote ruiten laten zetten. De trappen en balustrades zijn allemaal van smeedijzer gemaakt en de bodem van open traanplaat.  Beetje eng om over te lopen zeker in de torens. Vervolgens verder richting Royal Gorge Bridge. Een hangbrug die op een na de hoogste in de wereld is. 321 meter boven de rivier hangt deze 384 meter lange brug die als attractie wordt gebruikt. Ernaast hangt een kabelbaan zodat je in een gondel naar de overkant kunt, een zip-line en een freefall attractie. Op de rivier eronder kun je raften maar dat gaat buiten het park om. Toegang tot het park is 23$ p.p. Vonden we erg veel aangezien we alleen over de brug wilden lopen en wat foto's maken. De attracties die je 300 meter boven de rivier zwieren zagen we niet zo zitten. Dus na wat rondsnuffelen door de souvenirs winkel verder op pad richting Canyon city. Eerst de inwendige mens versterken met lunch. Omdat het redelijk druk was en naar ons idee er maar 1 kok in de keuken stond , duurde het wat langer dan we gewend waren. Inmiddels begon het te miezeren en in de verte zag het er niet beter uit. De route die ik uitgestippeld had zou via skyline drive gaan. Helaas was de weg afgesloten. Verder via Phantom canyon road. Althans ik dacht dat ik tomtom zo geprogrammeerd had. Halverwege de dirt-road kwamen we erachter dat het de shelf-road was. Geen probleem deze weg is ook mooi. Loopt langs een beekje tussen een smalle canyon. De weg was goed begaanbaar voor elke auto. Op het einde kwamen we in Cripple Creek uit. Hier zijn nog goudmijnen in bedrijf. Van een afstand leek het wel of ze hele bergen aan het afgraven zijn. En als je dan kortbij komt zie je op welke grote schaal hier gewerkt wordt. Mega! Het regende steeds harder dus verder via de gold belt tour (een onverharde weg langs oude mijnen) zagen we even niet zitten. Na nog een stopje voor tanken waren we al gauw bij het motel Silver Saddle met uitzicht op Garden of the Gods.  Morgen en overmorgen voorspellen ze in ieder geval beter weer. 

13-7: Zon + regen = regenboog en duinen.

Vanmorgen uit Montrose vertrokken met de zon op ons bolleke. De route die we volgen is ruwweg : kebler pas, crested butte, creede,  alamosa en vervolgens overnachten in Great Sand . Maar eerst kebler pas. Een weg die voor 3/4 onverhard is maar zeer goed begaanbaar voor elk voertuig. Slechts hier en daar stukjes wasbord waardoor even alles in de auto rammelt. De weg voert door bossen en velden tussen de bergen naar boven toe. Veel gekleurde bloemen in de velden en op de bergen nog hier en daar wat sneeuw. Het zal saai worden maar ja wederom een prachtige route. In crested butte was het erg druk wegens een of andere festiviteit. Zijn we verder niet gaan uitzoeken slechts wat foto's gemaakt van Joris en de draak. Een kunst object van metaal. Verder naar creede. Dit op aanraden van een meneer in denver waar we de eerste dag mee gebabbeld hebben. De weg ernaartoe voerde door een vallei waar een aardige plens water uit de lucht kwam vallen. Gevolgd door.... een regenboog (nr.1). Daarna uit de regen in de zon weer een bergpas over. De naam ben ik kwijt maar vanaf deze berg gaat al het water dat link eraf loopt naar de Pacific Ocean,  en het water dat naar rechts eraf stroomt uiteindelijk in de Atlantische oceaan.  Dit wordt ook wel continental divide genoemd. Eenmaal over de berg weer regen gevolgd door nr.2  regenboog. Tijdens de afdaling  (het was inmiddels weer droog) zagen we cowboys die een kudde koeien en kalveren voortdreven.  Leuk om het eens echt te zien ipv op film. Aangezien we niet de enige toerist waren was de weg even geblokkeerd door ons.
Eenmaal in creede wat eigenlijk alleen bestaat uit een hoofdstraat waar alle winkels en restaurants liggen, even de benen gestrekt en een late lunch genomen bij Kip's grill. De tent zag er een beetje hippie achtig uit maar het eten was lekker. Na het tanken van buik en auto verder naar Alamosa. Het begon weer te regenen waardoor er een 3e regenboog te zien was. Veel kaarsrechte wegen langs boerderijen waar dieren en gewassen worden gehouden en geteeld. En nu zagen we dus ook waarom ze die cirkels van gewassen zo zaaien. Een lange arm die op diverse punten ondersteund word door tractor wielen draait langzaam over het gewas rond en besproeit dit met water. Deze arm zal toch zeker 50 meter lang zijn waardoor er een cirkel van 100m in diameter ontstaat.
In alamosa bij de Wallmart wat boodschappen gehaald en naar de laatste stop, Great Sand Dunes NP. Op de weg ernaartoe zagen we in de verte regen boven de velden hangen en met de zon in de rug..... regenboog 4. Alhoewel het was een deel van de boog. Het was inmiddels al na 7 uur. Snel inchecken in Great Sand Dunes lodge, spullen op de kamer zetten en naar de duinen voor zonsondergang mee te maken. Nou dachten we toen we van Alamosa richting het park reden, is dat alles van duinen, het lijkt zo klein. En dan sta je 1 uur later voor de duinen. Ik heb nog geen getallen maar ze zijn hoog (even Wikipedia gecheckt 230 meter hoog en op een oppervlakte van 80 km2 ) Zo hoog dat van beneden mensen die op de top lopen net zichtbaar zijn. Je kunt er soort snowboards huren om te zand-surfen. Na heel wat kiekjes later en de zon was toch al bijna onder terug naar de kamer voor wat na genieten van de kolibrie die af en aan vliegen op de waterbakjes.

12-7: Black Canyon Gunnison NP.

Voor vandaag gaan we een relax dagje in Black Canyon of the Gunnison NP doorbrengen. Eerst wat uitgeslapen want ontbijten kan tot 1000 uur.  Even checken met thuis of alles goed gaat en gelukkig gaat het beter.

Eenmaal in het park eerst naar beneden gereden tot aan de rivier. De weg heeft een hellingsgraad van 16%. Best pittig voor de auto dan... Aan de rivier waren weinig mensen. Enkel wat kampeerders en vissers. De weg loopt dood tot aan de Crystal Dam. Voor bezoekers ook niet toegankelijk. Op verschillende plekken aan de rivier van de rust en ruisen van het water genoten. Tot er weer een fout afgestelde bromtol de rust komt verstoren (motorrijder op een Harley). Vanaf de toegang in het park tot beneden hoorden we hem al.... Dan maar terug naar boven in de 2e versnelling. Sneller ging ook niet ivm de haarspeldbochten. Volgende stop in het visitor centre waar we wat rondgesnuffeld, en bij het  uitkijkpunt de diepte en verte van de canyon bewonderd hebben. Het gesteente blijkt het hardste te zijn van Amerika. De spleten en gaten zijn miljoenen jaren geleden opgevuld door lava. Water heeft de canyon verder weer uitgesleten. 2.5cm per 100 jaar. Dit zuig ik niet uit mijn duim maar hebben we gezien in het visitor centre op een film.
Verder langs de rim op diverse punten gestopt en korte wandelingen naar de uitkijkpunten gemaakt. Aan een Ranger gevraagd hoever het is naar de noordkant van de canyon. Oh 2 uurtjes rijden maar. Laat maar. Beetje tever in tijd om praktisch hetzelfde te zien. Inmiddels was het al een uur in de middag en tijd voor lunch. Op het einde van de weg was een picknick plek overdekt door bomen. Hadden we gisteren al gezien. Natuurlijk waren alle bankjes al bezet. Gelukkig hebben we campingstoeltjes bij ons dus deze onder een boom opgezet en lekker hangen en geniete van de rust. Ja de mede-picknickers hielden zich rustig.
Nadat de lunch op was nog even lekker blijven hangen. De andere vertrokken een voor een zodat we de plek helemaal voor ons zelf hadden. Tegen 3 uur maar alles ingepakt en op het gemak dezelfde weg terug met nog 2 korte stopjes om nog even te genieten van de canyon. Zonsondergang wordt ook nu niks ivm wolken en naderend onweer vanuit de verte. Althans daar leek het op. In de avond heerlijk gegeten bij een heel gezellig restaurant. The Stone House.

11-7: Van regen naar zonneschijn.

Vandaag nemen we afscheid van Durango en gaan via 2 bergpassen  (molas pass en red mountain pass) naar Montrose. Eerst even met thuis geskyped en dat was even schrikken. Gelukkig is alles in goede handen en we blijven contact houden. Eenmaal ingepakt, ontbeten en uit gecheckt,  op weg naar Silverton.  Zoals gisteren besloten gaan we het mijnmuseum bezoeken. Maar goed ook want vlak nadat we Durango verlaten hadden begon het stevig te regenen. Het museum was erg uitgebreid met items van 1880 tot in 1998. Opgezet door de oude overgebleven mijnwerkers hadden ze zelfs tussen het oude Sheriffs huis met gevangenis en het oude mijngebouw een tunnel aangelegd waar de diverse apparaten waren tentoongesteld. Niet zomaar los op de grond maar net alsof het nog in werking was. Ons hoofd was niet helemaal bij de vakantie en foto's maken ivm thuis.

Na het museum nog even bij old hundred goldmine gaan kijken. Hier kon je een tour door de mijn doen maar daar hadden we niet echt zin in. Ook omdat we al een paar keer een kolenmijn en zilvermijn in Europa bezocht hadden. Het weer was gelukkig wel opgeklaard en het zonnetje scheen weer. 

De bergpas over red mountain was dan ook prachtig met overal overblijfselen van de vele vroegere mijnen.  Eenmaal in montrose ingecheckt in het hotel en tegen de avond wat gaan eten en in het Black Canyon Gunnison NP van de zonsondergang genieten. Donkere wolken  verstoorden de pret dus morgenavond herkansing. Dan maar een wasje draaien. Moet ook nog gebeuren.

10-7: Tsjoeketsjoeke..... toet toet!

Vandaag vroeg op want we moeten de trein halen. Deze vertrekt om 0845 uur.
Na het ontbijt met de auto naar de parkeerplaats in Durango. Dit ligt 10 minuten van het hotel dus een makkie. De parkeerkaart en treintickets hadden we thuis al uitgeprint dus we hoefden niet in de rij bij de kassa aan te sluiten. Algauw konden we instappen en vertrok de trein met luid gefluit richting Silverton.  De trein is een narrow gauge railway. Dat betekent dat de rails bijna 1 meter uit elkaar liggen t.o.v. 1.5 bij een normaal spoor. Dit werd puur uit kosten overwegingen gedaan omdat een spoor aanleggen door bergen en canyons zelfs in 1881 duur was. Het nadeel van een smalspoorbaan is dat de wagons schommelen, wiebelen en schokken net zoals in 1881. De locomotief wordt nog steeds door kolen gestookt en verbruikt op de 72km naar Silverton 5 tot 7 ton kolen. Water wordt op de heenweg  (bergop) op 2 punten bijgevuld op de terugweg 1 keer. Er gaat ongeveer 50000 liter water mee. Tijdens de rit vertelde in klederdracht verklede mensen over het ontstaan van de spoorweg, de mensen die zich toen hier vestigden en het leven alom. Samen met de rit die langs kliffen en de Animas rivier liep een zeer leuke ervaring. Foto's maken uit het raampje was niet geheel zonder risico. Op enkele plekken was het tussen de wagons en rotsen zeker niet meer dan een halve meter. Eenmaal in Silverton waar destijds 5000 mensen woonden omwille van de mijnbouw, begon het wat te miezeren. De huizen en gebouwen die in de paar straten staan zijn nog authentiek maar wel merendeels opgeknapt. Enkel 1 straat is geasfalteerd de rest onverhard. Morgen komen we met de auto langs Silverton en dan gaan we het mijn museum bezoeken. Daar was vandaag te weinig tijd voor.  Na een hapje eten in een van de vele restaurantjes en wat rondlopen door de souvenirswinkeltjes , was het al gauw tijd om weer in te stappen. Een ander persoon entertainde de rit terug. Terug in Durango besloten om wat te eten en op tijd te zijn voor de cowboy actie in de Diamond Belle Saloon. Door de drukte helaas niet gelukt.