Voor vandaag dus Mesa Verde bezoeken. Na het ontbijt in de auto want het park ligt 60km verderop. Het zonnetje piekte door de wolken maar we wisten al, het zal zeker geen 30°c worden. Eerder rond de 20. Ach ja zolang het maar droog blijft. In het visitor centre nagevraagd of de tour's begeleid door een Ranger makkelijk te doen zijn. Niet dus. De route wat wordt afgelegd bevat veel klimmen en trappen lopen. Ok, gaan we het overige deel van het park zelf verkennen. De woningen van de vroegere indianen zitten in de bergen onder een natuurlijke overkapping(in het Engels heet dit cliff-dwellings). Dat betekent eerst de bergen inrijden wat nog best een afstand is. Eenmaal bij de eerste plek waar jezelf naar toe kan lopen (Step House) werden we zowat uit de auto geblazen door de wind. Brrrr frisser dan we dachten in onze korte broeken. Eenmaal op de trail en langs de rotsen naar beneden en dus uit de wind werd het lekker aangenaam. De ruïnes bleken uit 2 periodes te zijn. Het jaar 600 en 1200. Was ook enigszins zichtbaar in de bouwstijl. Met de vrouwelijke Ranger nog even staan te kletsen en toen weer verder terug naar boven. Bij de kleine winkel wat salades en toast met fruitbakje (lunch on the run noemen ze dat) en in de schaduw opgeknabbeld. De andere trails in de buurt waren niet voor ons atleten weggelegd. Dus met de auto naar het ander gedeelte van het park. Onderweg weer prachtige uitzichten die tot wel 80km ver reiken. Bij Spruce Tree House eerst het museum bezocht waar ze een indrukwekkende hoeveelheid spullen en geschiedenis verzameld hadden. Tevens mooi gemaakte diorama's die het leven van de Pueblo indianen weergaven. Van het museum naar de woningen was het een steil stuk naar beneden lopen. En je voelt hem al... Er was geen lift of roltrap terug omhoog. Andere toeristen kwamen ons bij het afdalen hijgend en puffend tegemoet. Dat belooft wat... Bij de woningen veel toeristen en omdat het een beetje op een grote grot lijkt echoën de geluiden alle kanten op. Samen met gillende kinderen kun je het je wel voorstellen. Een geluk, op foto's hoor je geen geluid. Opvallend was dat de woningen klein waren. Een ondergrondse woning kon je bezoeken en natuurlijk stond er een hele rij te wachten om 1 voor 1 erin en eruit te klimmen. Na een tijdje aan de klim terug begonnen waarbij de diverse mensen positief commentaar gaven op de nordic walking sticks van Patricia.
Eenmaal weer bij de auto, de rondweg opgereden naar Mesa top loop. Langs deze rondweg zijn verschillende uitkijkpunten die uitzicht op de tegenover liggende rotswoningen geven. Ook waren er overdekte opgravingen van pit houses (grondwoningen waarbij het dak bijna gelijk met de bodem is ).
Tegen 4 uur hadden we het wel gezien en besloten om terug naar Durango te gaan om een hapje te eten. Het was tenslotte nog 1 uur rijden. Op Internet gelezen van de Diamond Belle Saloon. Een authentieke ragtime pianobar uit het wilde westen. Obers, serveersters en de pianist lopen er in de kleren van toen bij. Samen met de kleine tafels en cowboy stoelen een heel leuke sfeer. Vandaag geen gunfight maar morgen wel. Gaan we morgen dus meemaken. Oh ja en je kunt er ook nog lekker eten!!
